Por que cada vez se inician máis procesos de selección con dinámicas grupais?
Por Tero Rodríguez
Hai
un tempo que están aumentando os procesos de selección nos que se incorporan
dinámicas grupais como probas iniciais, non para seleccionar, senón para
descartar. O grande desfase entre postos ofertados e persoas
candidatas fai que a selección comece por unha criba masiva que conceda
ganancia de tempo e diñeiro á empresa.
Estas
dinámicas están estratexicamente deseñadas para visibilizar competencias que a
empresa considera claves e imprescindibles nas persoas aspirantes, aquelas que de ningunha maneira poden faltar nun traballador ou traballadora da súa
entidade.
Nalgún
curso que teño impartido para mellorar a empregabilidade de persoas
que están no paro, téñenme comentado que en ocasións abandonaron
voluntariamente algún proceso de selección por sentir que lles estaban tratando
de “tomar o pelo” propoñéndolles dinámicas coma a de xogar ao xogo das
cadeiras. Sabemos de que falamos, non? Nove cadeiras dispostas en círculo, dez
persoas correndo arredor, e unha música soando que de repente se corta.
Cando
contan este tipo de anécdotas soen ir acompañadas de comentarios do tipo:
“estabamos cen candidatos na sala, cando propuxeron isto, trinta xa marchamos
indignados”.
Vaia,
se as dinámicas se propoñen para descartar persoal, esta parece excelente. Simplemente con propoñela, en
poucos minutos xa se descartan trinta candidatos.
Canto tempo aforrado, canto diñeiro ganado!
Entón
comezamos a analizar a proposta e a sacar conclusións sobre cales poden ser os
motivos para que unha empresa organice un evento de selección de persoal e o
inicie con este xogo de crianzas.
A
primeira conclusión á que temos que chegar é que as empresas se moven por criterios de rendibilidade e
produtividade, así que, poñéndonos no lugar delas, reflexionamos sobre os
beneficios que todo isto lles pode proporcionar.
Como
a mellor forma de investigar é experimentar, poñémonos mans á obra, que neste
caso quere dicir que comezamos a aliñar cadeiras. Un bo número de
voluntarios/as e unha cadeira menos.
Que
soe a música!!!!!!
Despois
de moitas risas, e algún que outro tropezón, resúltanos moi rápido e doado
identificar unha ducia de competencias que acabamos de descubrir nos
compañeiros.
Aí van:
1. gana de traballar: comezamos por aquí. A ninguén lle
apetece, de boas a primeiras, verse nesta situación, así que, se o fan é porque
de verdade teñen gana de traballar.
2. sentido do humor: o grao de diversión de cada quen dános
pistas sobre isto.
3. superación do medo ao ridículo: no propio acto de presentarse
voluntarios/as están dando moitas claves.
4. capacidade para adaptarse a unhas normas propostas e de non cuestionalas
aínda a pesar de non entender moi ben a súa razón de ser.
5. implicación: obsérvase moi claramente quen fai a
dinámica por facer e quen vai a por todas.
6. axilidade física: tal vez a máis evidente sen necesidade
de reflexión algunha.
7. habilidade para xerar estratexias: desde fóra vense moi ben as tácticas dos
participantes, algunhas tan eficaces que mesmo lles compensa a falta de
axilidade física.
8. coordinación corporal e ocular: “onde vexo o sitio libre, consigo poñer
o corpo” Outros chamaríano “ter reflexos”.
9. capacidade de reacción inmediata: en segundos as circunstancias que rodean
a cada participante varían, e as reaccións teñen que cambiar tamén.
10. concentración: neste xogo, coma en case todos, quen perde a concentración perde a ocasión.
10. concentración: neste xogo, coma en case todos, quen perde a concentración perde a ocasión.
11. competitividade: o carácter competitivo diferenza aos
participantes dun xeito moi evidente.
12. honestidade: se non se sucumbe á tentación de facer
trampas, claro.
13. reacción ante o fracaso: salvo na persoa gañadora, no resto dos
candidatos observamos as súas actitudes ante isto.
Ups! Dixemos unha ducia e xa van trece.
Por último preguntamos aos participantes
como se senten despois de ter feito a proba, e resulta que descubrimos que é
unha técnica estupenda para a relaxación e a desinhibición.
Vaia! Xa nos saíron quince.
Ímolo deixar aquí.
Tal vez vos estaredes preguntando se no
proceso real de selección, entre os trinta que marcharon ao principio non
habería algunha persoa que é un/ha excelente profesional e que a empresa perde
a oportunidade de captar por facer esta proposta inicial tan “estrafalaria” .
Pode ser, pero seguramente ten tantos candidatos/as que lle compensa asumir ese
risco. Ademais do moito que para eles significa que alguén non acceda a
someterse á proba.
Eu non son ninguén para dicir ao alumnado
o que ten que facer, nin moito menos para xulgar onde poñer o límite á
sensación de que se está atacando a súa dignidade; simplemente propoño a
reflexión. En calquera caso, as risas xa non nolas quita ninguén.
E por último, aínda que tampouco son
ninguén para dicirlle ao mundo empresarial o que ten que facer, non podo
resistirme a rogarlles un pouco de sensibilidade, tacto e respecto polo
material que manexan, que son persoas moi feridas e castigadas por esta estafa
social e económica que algúns chaman crise.
No hay comentarios:
Publicar un comentario